Branislav Nušić, pisac, službenik kraljevske vlade, diplomata, rođen u Beogradu, u cincarskoj porodici Đorđa i Ljubice Nuša, na krštenju dobi ime Alkibijad. Otac mu je bio ugledni trgovac žitom, ali je ubrzo posle Nušićevog rođenja izgubio bogatstvo. Porodica se preselila u Smederevo, gde je Nušić proveo svoje detinjstvo i pohađao osnovnu školu i prve dve godine gimnazije. Preselio se u Beograd, gde je maturirao. Kad je napunio 18 godina, zakonski je promenio svoje ime u Branislav Nušić. Diplomirao je na pravnom fakultetu u Beogradu 1884. godine, a tokom studija proveo je godinu dana u Gracu.
Bio je plodan pisac, uglavnom komediograf, a njegov smisao za humor, u njegovim delima, najčešće je bio usmeren na državnu vlast, ali je pisao i o običnim ljudima, o njihovoj duhovitoj prirodi. Gotovo sva Nušićeva dela su izvođena u pozorištima, a mnoga su i ekranizovana. "Gospođa ministarka", "Pokojnik", "Dr", "Sumnjivo lice", "Ožalošćena porodica", "Put oko sveta", "Mister Dolar", "Vlast" i mnoga druga su dela Nušića koja i posle njega žive. Pisao je drame, pripovetke, tragedije, romane, a bavio se i fotografijom. Jedan je od najranijih srpskih stereofotografa. Ostavio je trag i kao pisac o srpskoj fotografskoj istoriji, (prvi je zabeležio delovanje putujućih dagerotipista Kapilerija i Dajča) i nekim tada novim tehnikama (npr. o rentgenskoj fotografiji). Svojim fotografskim radovima ilustrovao je svoje tri putopisne knjige. Učesnik je Prve izložbe fotoamatera u Beogradu, 1901. Objavio je u listu „Politika“ i jednu pripovetku na fotografske teme koju je posvetio svom kumu, dvorskom fotografu Milanu Jovanoviću. Nušićeva fotografska dela se čuvaju u njegovom legatu u Muzeju grada Beograda.
Srpsko-bugarski rat, 1885. godine, zatiče ga na redovnom služenju vojnog roka, a nakon rata dobija dve godine robije zbog pesme "Dva raba", koju je objavio u "Dnevnom listu", jer je pesma ismevala Kralja MIlana Obrenovića i srpsku monarhiju. Za pisara konzulata u Bitolju, ispred Ministarstva spoljnih poslova, postavljen je 1889. godine i celu deceniju provodi na jugu Srbije i u Makedoniji, gde se i oženio 1993. godine. A na samom kraju 19. veka službovao je u Prištini na mestu vicekonzula. Već 1900. godine postavljen je za sekretara Ministarstva prosvete, a nedugo zatim za dramaturga Narodnog pozorišta u Beogradu. Četiri godine kasnije, 1904. postavljen je za upravnika Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, a sledeće, 1905. godine, napušta ovu funkciju i seli se u Beograd, gde se bavio novinarstvom. Pisao je pod pseudonimom "Ben Akiba".
Vraća se, 1912. godine, u Bitolj u svojstvu državnog službenika, a 1913. godine osnovao je pozorište u Skoplju, u kojem živi do 1915. Napustio je zemlju sa srpskom vojskom tokom Prvog svetskog rata i boravio je u Italiji, Švajcarskoj i Francuskoj sve do kraja rata.
Posle rata, Nušić je postavljen za prvog upravnika Umetničkog odseka ministarstva za prosvetu. Na ovoj poziciji je ostao do 1923. godine. Posle toga je postao upravnik Narodnog pozorišta u Sarajevu, da bi se 1927. godine vratio u Beograd. Avanturističkog duha, često menjajući mesto prebivališta, rado je bio viđen gost i u Sokobanji, u kojoj je njegov smisao za humor, takođe, ostavio traga: poznata je njegova dosetka o "čekrku za dame ", izrečena na račun opštinskih vlasti.
Za redovnog člana Srpske kraljevske akademije, izabran je 10. februara 1933.
